انواع گردشگری مرتبط با غذا

مفهوم گردشگری مربوط به مواد غذایی شامل گردشگری غذا، گردشگری مرتبط با غذاشناسی که ما آن را در این کتاب گردشگری غذاشناسی می‌نامیم،گردشگری آشپزی و دیگر موارد می‌شود. این اسامی مختلف همواره در زمینه‌ی بکارگیری غذا به‌عنوان ابزاری جهت توسعه‌ی گردشگری در یک مقصد خاص مورد استفاده قرار گرفته است.

منظور ازگردشگری غذا دیدار با تولیدکنندگان اصلی یا غیراصلی غذا در جشنواره‌های غذایی، رستورا‌ن‌ها یا مکان‌های خاص جهت تجربه و چشیدن غذاها به عنوان عامل اولیه و اصلی سفر اشاره می‌کند.

هال و شارپلس(2003) غذا در گردشگری را بر اساس نقش آن در سفر به 4 بخش تقسیم کردند:

1. سفر به مقصد به دلیل علاقه زیاد به غذا و همه‌ی فعالیت‌های گردشگر  با غذا در ارتباط باشد(گردشگری غذاشناسی).

2. مشارکت در فعالیت‌های مربوط به تهیه و طبخ غذا در مقصد می‌پردازد(گردشگری آشپزی).

3. گردشگری شهری/روستایی: در این نوع گردشگری، غذا هدف اصلی سفر نیست و مسافران در فعالیت‌های مرتبط با غذا صرفا برای رفع گرسنگی شرکت کرده و کمترین میزان کنجکاوی را از خود نشان می‌دهند.

4. عدم فعالیت یا حداقل فعالیت مرتبط با غذا : زمانی رخ می‌دهد که گردشگران به رستوران می‌روند زیرا باید بخورند.

غذا کارکردهای گوناگونی در گردشگری ایفا می‌کند و می‌تواند در اذهان گردشگران فراتر از نیازهای بیولوژیک قرارگیرد.

تاریخچه علم غذاشناسی

واژه "غذاشناسی" اولین بار در شعر یک شاعر فرانسوی بنام ژاک برچو در سال 1804پدیدار شد. برچو در شعر خود واژه غذاشناسی را اینگونه توصیف کرد: نهایت لذت از خوردن و نوشیدن. قبل از آن، واژه غذاشناسی در همه جا به چشم می‌خورد اما تعریف‌کردن این واژه بسیار مشکل بود زیرا ارتباط گسترده‌ای با هرچیزی که به غذا و خوردن و نوشیدن منسوب بود داشت.

سرانجام در سال 1835 واژه غذاشناسی در یک فرهنگ لغت فرانسوی قرار گرفت و اینگونه تعریف شد:"هنر خوب خوردن".

دو قرن پیش از پیدایش واژه غذاشناسی یک نویسنده یونانی بنام آتنی تالیف گسترده خود درباره غذا، نوشیدنی و شیوه زندگی مورخان، شاعران و فلاسفه قدیمی را آغاز کرد.آتنی به تفصیل درباره‌ی اهمیت و توجه به غذا و شراب در آن روزگاران نوشت. همچنین بسیاری از دیگر مولفان امپراطوری‌های یونان و روم بطور کلی در حال نگارش آثاری درباره آشپزی بودند اما بر روی خودِ غذاشناسی متمرکز نبودند.

مردمانی که در تهیه‌ی غذا و نوشیدنی‌ها در دوران باستان دخیل بودند، مهارت یا تخصص خاصی که بطور مستقیم با غذا و نوشیدنی ارتباط داشته باشد را نداشتند و بیشتر برای لذت‌بردن از غذاها و نوشیدنی‌ها به این کارها مبادرت می‌ورزیدند. بطوراساسی، غذا بیشتر از آنکه نقش یک حرفه را داشته باشد جزئی از شیوه زندگیشان بود.

سانتیچ واژه غذاشناسی را تحت عنوان خوردن متفکرانه توصیف نمود و اشاره کرد که این خوردن متفکرانه به نحوه آشپزی ، تهیه مواد غذایی و حتی هوس‌کردن یک غذا مرتبط است. 

به‌طور کلی غذاشناسی(Gastronomy) یعنی مطالعه‌ی رابطه‌ی بین غذا و فرهنگ، هنر آماده‌کردن و پذیرایی‌کردن غذایی خوشمزه که با وسواس و دقت آماده شده باشد. خوراک‌شناسی علم تغذیه‌ی خوب، در چارچوب یک فرهنگ است.